Rozdział 5: Nowina

Beta Nina Avdeeva, dziękuję <3

~*~

Billy wpatrywał się we mnie przez dobre kilka sekund, marszcząc brwi i poprawiając koszulkę polo. Wyglądał na lekko zaniepokojonego. Nigdy nie wiedział, czego się po mnie spodziewać, zawsze zaskakiwałam go planami i decyzjami, które podejmowałam. Doskonale wiedział, że byłam zdolna niemalże do wszystkiego. Czasami nie mógł za mną nadążyć.

I tym razem patrzył w moje oczy, wyczuwając, że zamierzam po raz kolejny go zaskoczyć. Dobrze znałam przyjaciela, wcale się nie zmienił przez te lata. Wydawało się, że zniknęłam ledwo na dzień. Jedynie jego włosy w takim wypadku musiałyby urosnąć w nieprawdopodobnie szybkim tempie.

– To co? Pizza? – spytał, przenosząc wzrok na komputer stojący na małym biurku w pobliżu okna. Spojrzałam na Billy'ego i uświadomiłam sobie, że bał się tego, co zamierzałam mu powiedzieć.

– Tak, pizza – mruknęłam.

Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu, kiedy Billy wystukiwał numer telefonu. Złożył zamówienie i usiadł obok mnie. Zerknęłam na niego kątem oka. Bałam się jego reakcji na wieść o wizycie Wallera. Zdawałam sobie sprawę, że nie będzie zadowolony. Zawsze mi pomagał, ale równocześnie nakłaniał mnie, bym ze wszystkim tym skończyła i zaczęła wieść normalne życie.

– A więc wspomniałaś o jakiejś sprawie – zaczął poważnym tonem, którego zazwyczaj używał, kiedy rozmawialiśmy o naprawdę istotnych rzeczach. – Tylko nie mów, że znów do tego wracasz, Cath – dodał i zaśmiał się krótko, ale nie był to śmiech, który lubiłam. Spojrzał mi w oczy, a ja odwróciłam wzrok. Nie miałam odwagi patrzeć na niego ani uświadomić go, że w jakimś stopniu zamierzałam kontynuować to, co zaczęłam kilkanaście lat temu.

– Nie do końca...

– Że co?! Dopiero co wyszłaś z więzienia! – przerwał mi, unosząc głos. Przygryzłam dolną wargę i otarłam z niej kilka kropel krwi. Czułam wbite we mnie oczy przyjaciela.

– Billy, wiesz, że jako Catherine nie mam szans na normalne życie. To nie jest takie proste. Myślałam o tym wszystkim, siedząc za kratami i uwierz mi, że miałam naprawdę sporo czasu na myślenie. Wtedy pojawił się ten facet – mruknęłam, ściszając nieco głos i schylając głowę.

– Jak ty sobie to wyobrażasz? Nowa tożsamość, tak? – zapytał, nie spuszczając ze mnie wzroku. – Catherine, ja naprawę myślałem, że zamierzasz z tym skończyć. Co to w ogóle za facet?

– Wiem. Rozważałam taką opcję. Teraz kiedy wszyscy wiedzą, że wyszłam, nie będę mogła spać spokojnie. Facet nazywa się Waller. Howard Waller. Wiesz coś o nim? Potrzebuję więcej informacji na temat jego i jego szefa, o którym nic nie wiem – odparłam i podniosłam głowę.

Billy schował twarz w dłoniach, po czym westchnął głośno.

– Postaram się coś znaleźć. Jesteś pewna, że chcesz to ciągnąć?

Kiwnęłam głową w odpowiedzi.

– Billy, proszę cię ostatni raz o pomoc. Przysięgam, że zaraz po tym ulotnię się i nie będziesz nigdy więcej miał przeze mnie kłopotów – wymamrotałam i chwyciłam go za dłonie, które wciąż trzymał na twarzy. Zerknął na mnie kątem oka i otworzył lekko usta.

– Nie chcę, byś znowu znikała. Martwię się o ciebie. Co będzie, jeśli znów coś ci się przydarzy? I nie mówię tutaj o odsiadce – rzekł, ściskając moją dłoń. – Co do Wallera, słyszałem coś o nim. Eliot wspominał jego nazwisko dość często.

– Nic mi nie będzie, Billy. Dobrze wiesz, że jestem dużą dziewczynką. – Posłałam mu najpewniejszy uśmiech, na jaki było mnie stać. On wykrzywił tylko usta.

– Mam go sprawdzić?

– Jesteś pewny, że chcesz mi pomóc?

Billy był specem od komputerów, utalentowanym hakerem, który doskonale znał się na rzeczach, o których ja nie miałam pojęcia. Uzupełnialiśmy się perfekcyjnie, jeśli chodziło o wykonanie zadania. Jego umiejętności nie raz uratowały mi skórę, pomogły we włamywaniu do baz danych bądź odkryciu czegoś wartościowego.

– Dobrze wiesz, że zawsze ci pomogę. Zresztą brakuje mi moich starych perełek – odparł i uniósł kącik ust.

Mówiąc perełki, miał na myśli swoje ukochane programy, które stworzył i ulepszał. Były naprawdę przydatne i znakomicie spełniały swoje role.

– Nie wiem, jak mam ci dziękować – powiedziałam. W duchu cieszyłam się, że się zgodził. Nie wiedział do końca, jakie miałam plany, ale z góry zdecydował się mi pomóc. Wiedziałam, że zawsze mogę na niego liczyć i nie byłam przygotowana na odmowę. Potrzebowałam go i to bardziej, niż myślałam.

– Może na początek opowiesz mi o Wallerze i twoich planach? – zaproponował, po czym skrzyżował ręce.

Wtedy ktoś zadzwonił do drzwi. Miranda zerwała się ze swojego miejsca w kuchni i chciała ruszyć w stronę wyjścia, lecz syn ją ubiegł. Otworzył drzwi, odebrał pizzę, zaniósł kawałek małej Lucy, która bawiła się w pokoju obok, po czym wrócił do mnie.

Opowiedziałam mu całą historię związaną z Howardem Wallerem, gdy pałaszowaliśmy pizzę, której zapach wypełnił pomieszczenie. Billy nie zadawał wielu pytań. Słuchał mnie uważnie i rozważał wszystko w swojej głowie. Wiedziałam, że nie był zadowolony z moich szalonych pomysłów, ale w końcu dałam mu do zrozumienia, że było to jedyne wyjście, by po wykonaniu ostatniej sprawy zacząć normalnie żyć. Potrzebowałam nowego nazwiska, dokumentów i jakiejś wiarygodnej historii, aby ponownie wkroczyć w świat. Nie przemyślałam dokładnie propozycji Wallera, aczkolwiek niewiele miałam do stracenia. Mogłam tylko zyskać, jeśli dobrze rozegrałabym to wszystko. Billy zadeklarował swoją pomoc, co było dla mnie niezwykle ważne.

Nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać po tajemniczym mężczyźnie, który odwiedził mnie dzień przed wyjściem na wolność. Pierwszą rzeczą, którą chciałam rozgryźć, był właśnie Howard Waller, z którym miałam się spotkać następnego dnia, by otrzymać kolejne wskazówki. Nie miałam pojęcia, czy dobrze zrobiłam, ufając obcemu facetowi. Decyzja była szybka i wpasowywała się w plany, które zamierzałam zrealizować po wyjściu z więzienia.

Wiele razy myślałam nad dniem, w którym wyjdę zza kraty i wyobrażałam go sobie w najpiękniejszych barwach. Nie było tak kolorowo, jak sobie wyobrażałam. Uzmysłowiłam sobie, że zostałam sama. Nie miałam żadnej rodziny i nie mogłam odwiedzić ojca, by wyrwać się z nim na niedzielny obiad do chińskiej knajpy. W głowie roiło mi się od pytań na temat Eliota. Wciąż nie wiedziałam nic o moim przyrodnim bracie. Kiedyś łączyły nas dobre relacje, ale kiedy Eliot zaczął znikać i przepadł na jakiś czas, dowiedziałam się, że wciągnęli go w swoje szeregi ludzie handlujący narkotykami. Nie było to towarzystwo, z którym warto byłoby nawiązywać jakiekolwiek znajomości. Martwiłam się o brata, bo oprócz Billy'ego był on najbliższą mi osobą.

– Billy, powiedz coś w końcu – wycedziłam, spoglądając na przyjaciela, który wciąż analizował to, co mu powiedziałam.

Zmarszczył brwi i wziął głęboki oddech.

– I to tyle? Nowe dane, tak? Będziesz inną osobą, znajdziesz Eliota, wykonasz zadanie i wrócisz do normalnego życia? – spytał, wytrzeszczając lekko oczy, po czym przeczesał palcami włosy. Przełknęłam ślinę i odchrząknęłam.

– Czyste konto, nowa tożsamość w zamian za ostatnie zlecenie – dodałam i przetarłam oczy grzbietem dłoni. Czekam z niecierpliwością na reakcję ze strony Billy’ego, ale on ponownie przemilczał wszystko.

Dobrą chwilę siedzieliśmy w ciszy, słysząc tylko odgłosy dochodzące z pokoiku małej Lucy.

– Nic nie powiesz? Myślałam, że naszprycujesz mnie ołowiem po tym, co usłyszysz.

– Tak, wierz mi. Chcę już to zrobić od dawna, ale to twoja decyzja. Jak już powiedziałem, pomogę ci. – Zawiesił na chwilę głos. – Prawie bym o czymś zapomniał. Mam dla ciebie nowinę, która na pewno tobą wstrząśnie.

Zmarszczyłam czoło i odgarnęłam opadające na twarz włosy.

– Jest coś, co naprawdę może mną wstrząsnąć? – spytałam zaciekawiona, a zarazem lekko podenerwowana.

– Melvin wraca i wie, że jesteś już na wolności.