Beta @NinaAvdeeva <3
~*~
Słońce już kompletnie zaszło, zostawiając po sobie na niebie pomarańczową
smugę. Robiło się coraz ciemniej, księżyc powoli wschodził na horyzoncie.
Jechaliśmy około czterdziestu minut, obserwując okolice. Carson, o dziwo, nie
drążył żadnych niewygodnych tematów. Siedział bez słowa na tylnym siedzeniu, a
ja od czasu do czasu zerkałam na niego w lusterku. Był najbardziej wyluzowanym
człowiekiem, jakiego znałam. Nie przejmował się w zasadzie niczym. Jedynie myśl
o pójściu do pudła go przygnębiała, czemu ciężko było się dziwić. Kto chciałby
tam wrócić? Wspomnienia z więzienia nie należą do najprzyjemniejszych i pozostają
w głowie przez długi czas. Coś o tym wiedziałam, sama nie mogłam się ich
pozbyć. Czasami nawiedzały mnie podczas snu. Próbowałam je powstrzymać, jednak
bezskutecznie. Pobyt w celi był częścią mojego życia, której nie mogłam
zapomnieć, choć bardzo tego chciałam.
– Daleko jeszcze? – zapytał Caleb, przerywając panującą w
samochodzie ciszę. Wydawał się znudzony wyglądaniem przez okno i już korciło
go, by zapalić, choć nie robił tego często.
– Już prawie jesteśmy na miejscu. Co się stało, że tak cicho
siedzisz? Zazwyczaj gadasz, jak najęty – powiedziałam z wyczuwalną ironią w
głosie.
Carson przewrócił oczami i pogładził swój kilkudniowy zarost.
– Naprawdę chcesz, żebym zaczął gadać? – wyszeptał, pochylając
się nieco do mojego ucha. Kiedy poczułam jego oddech, przeszedł mnie lekki
dreszcz.
– Teraz nie będzie to koniecznie. Już jesteśmy – obwieściłam,
parkując samochód w pobliżu kamienicy Billy'ego. Zgasiłam silnik, odpięłam pasy
i chwyciłam plecak, po czym opuściłam samochód. Caleb wysiadł i się przeciągnął.
Było już ciemno, tylko blask miejskich latarni oświetlał uliczki.
– Na pewno wiesz, gdzie jesteśmy? Dziwne miejsce. – Carson
rozglądał się leniwie wokoło.
– Tak, Billy mieszka w tamtej kamienicy – odpowiedziałam,
wskazując odpowiednie mieszkanie. Miałam nadzieję, że nie natkniemy się na
Lasher ani Mirandę. – Nie mamy czasu, chodź. – Szarpnęłam go lekko za kurtkę.
Odnaleźliśmy garaż i, rozbroiwszy kłódkę, weszliśmy do
środka.
– Kurwa! – wrzasnął Caleb, zatykając usta. – Co tutaj
zdechło?
– Jeszcze pytasz? – rzuciłam, spoglądając na niego. Garaż
wyglądał tak, jak wtedy, gdy go opuściłam. Wciąż unosił się w nim przykry
zapach.
– I co my tutaj robimy?
– Nie mam pojęcia. Może coś przeoczyłam, jakieś ślady. Szukaj
czegokolwiek, co pomogłoby nam wpaść na trop zabójcy – odpowiedziałam, badając
miejsce, w którym stał samochód z ciałem.
Niczego nowego nie udało mi się znaleźć. Trudno było
wytrzymać w tym okropnym smrodzie, ale nie zamierzałam się poddawać.
Przeszukiwaliśmy miejsce bardzo dokładnie, aczkolwiek bezskutecznie. Caleb
wciąż narzekał i przeklinał; ja starałam się nie odzywać i skupić się na
poszukiwaniach. Niestety obawiałam się, że wrócimy z pustymi rękami. Nie
chciałam zawieść Billy'ego, ale wiedziałam, że nic nie znajdziemy. Wtem Caleb
krzyknął, a ja aż podskoczyłam.
– Cholera jasna! Możesz tak nie wrzeszczeć? – skarciłam go
uniesionym głosem.
– Cath! Chodź tutaj. Chyba coś znalazłem.
Momentalnie obróciłam się na pięcie i skierowałam w jego
stronę. Carson znajdował się obok wejścia do garażu.
– Co jest? Znowu wlazłeś w jakąś pajęczynę?
Mężczyzna spoglądał uparcie w kierunku ulokowanej w pobliżu
latarni ulicznej.
– Patrz tam – wyszeptał.
Zerknęłam we wskazane miejsce. Na słupie lampy przymocowano
kamerę. Dlaczego ja na to nie wpadłam? Kamery, no tak, teraz przecież wszędzie
można je odnaleźć.
– No, powiem ci, Caleb, że jednak się przydałeś –
powiedziałam, klepiąc go po ramieniu. – Że też ja poprzednio nie zauważyłam tej
kamery...
– Myślałaś, że tylko ty jesteś taka bystra? Wiesz, przez te
dziesięć lat trochę się zmieniło – prychnął i uniósł kąciki ust.
Pokręciłam głową z westchnięciem. Byłam nieco zawiedziona, że
poprzednim razem nie zwróciłam uwagi na maleńką kamerę.
– Dzwonię do Billy'ego – dodał, po czym sięgnął po komórkę i
oddalił się o kilka stóp. W tym czasie i ja wyjęłam telefon, by sprawdzić
godzinę. Zmarszczyłam brwi, kiedy dostrzegłam na wyświetlaczu nieodebrane
połączenie od Billy'ego i nieodczytany SMS. Szybko sprawdziłam skrzynkę
odbiorczą, gdzie podano współrzędne. Na szczęście otrzymałam informację
zaledwie siedem minut temu. Zatrzasnęłam drzwi garażowe i błyskawicznie
ruszyłam w stronę parkingu, ciągnąc za sobą Caleba, który wciąż rozmawiał z
Billym.
– Ej, Cath! Co się dzieje? Zaczekaj, Billy. Chyba nasza Kobra
dostała cynk – wymamrotał do telefonu Carson, po czym zakończył rozmowę i
pomknął za mną.
– Ty prowadzisz. Tutaj masz współrzędne – rzuciłam krótko,
wręczając mu telefon, i zajęłam tylne siedzenie. Carson był lekko zszokowany
całą sytuacją, ale kiedy zorientował się, że zamierzam przebrać się w
samochodzie w jego obecności, szybko wsiadł za kierownicę, ustawił nawigację i
odpalił silnik.
– Jasne. No to ruszamy – odparł z uśmiechem na twarzy. Ruszył
z piskiem opon, zerkając w lusterko. Wyjmowałam właśnie kreację, którą
przygotował mi Billy. Zdjęłam top i spodnie, pozostając w skąpej bieliźnie. –
Skąd masz tę bliznę? – zapytał, lustrując moje ciało, kiedy zatrzymał się na
czerwonym świetle.
– Nie chcesz wiedzieć. Mam ich zbyt wiele – odparłam, wkładając
skórzaną sukienkę. Nie było mi wygodnie, ale nie mogłam narzekać. Carson jechał
ostrożnie, by ułatwić mi zadanie i nie ściągać uwagi policji. – Lepiej powiedz
mi, czego dowiedziałeś się od Billy'ego.
– Już prawie zapomniałem. Potrafisz momentalnie pozbawić człowieka
trzeźwego myślenia. Jak ty to robisz?
– Musiałbyś wyhodować
cycki, by dowiedzieć się, jak działa ta umiejętność – mruknęłam.
– No tak, CYCKI – wymamrotał, akcentując ostatnie słowo.
– Ale do rzeczy, Carson. Zapomnij o cyckach i powiedz mi, co
Billy ci przekazał – ponagliłam.
– Billy włamał się do karty, którą mu zostawiłaś. Odblokował
wszystkie wiadomości i spis połączeń. Nie było ich wiele, ale sprawdził je
dokładnie. I, co dziwne, jeden numer z wykonanych telefonów należał do twojego
brata. Dzwoniono do niego jakiś miesiąc temu.
Coś we mnie drgnęło. Czy ja dobrze zrozumiałam?
– Do mojego brata? Eliota? Jesteś pewien? – Wychyliłam się w
stronę Caleba, który popatrzył na mnie świdrującym wzrokiem.
– Tak, tak powiedział mi Billy. Być może osoba, która cię
śledzi, zna Eliota lub wie, gdzie on jest. Może on wciąż żyje, Catherine.
Zamyśliłam się na moment, starając się ułożyć włosy.
– Będę cierpliwie czekać na kolejną wiadomość od mojego
prześladowcy, a wtedy dowiem się, dlaczego wydzwaniał do mojego brata –
powiedziałam półszeptem przez zaciśnięte zęby i wzięłam się za buty. – Teraz
muszę zająć się celem, ty zbadaj nagrania z kamery.
***
Całe życie zakładamy maski, żeby tylko nie zdradzić swojej
prawdziwej twarzy, żeby nie dać się tak łatwo rozszyfrować. Wolimy żyć, udając
kogoś, kim nie jesteśmy, bo, jak twierdzimy, jest nam tak łatwiej.
Wejście na imprezę było moją najlepszą szansą, by dopaść
Harrisa. Nie miałam pewności, że znajdzie się on na bankiecie, ale kobieca
intuicja podpowiadała mi, że właśnie tam powinnam go szukać.
Carson podrzucił mnie do wskazanego przez współrzędne miejsca.
Zaparkował samochód w pobliżu, by nie zwracać na nas uwagi. Broń i telefon
umocowałam pod sukienką, mając nadzieję, że nikt jej nie dostrzeże. Nie
chciałam zaprzątać sobie głowy jakąś torebką, więc starałam się wszystko
umieścić na sobie. Zdążyłam palcami przeczesać włosy i pomalować usta na
krwistoczerwony kolor. Musiałam wyglądać jak ladacznica, aby wejść do domu
publicznego. Sukienka może nie pokazywała wielu moich autów, ale odsłaniała i
uwydatniała pokaźny biust poprzez wszyty gorset. Wyglądałam niczym gejsza,
odziana w gotycką sukienkę, koronkowe rękawiczki i maskę. Nie prezentowałam się
wulgarnie, co odrobinę mnie martwiło, ale nie mogłam odsłaniać zbyt wiele
ciała. Zdobiło je wiele blizn, które musiałam ukryć, oraz ogromny tatuaż za
plecach. Musiała też jakoś przemycić noże i dwa pistolety. Nie chciałam zwracać
na siebie dużej uwagi, zamierzałam wpasować się w klimat, który panował w
burdelu. Obładowana ołowiem, żelastwem i gotówką, która w każdej chwili mogła okazać
się potrzebna, wysiadłam ostrożnie z samochodu. Z trudem chodziłam na
dziesięciocentymetrowych szpilkach, ale była to kwestia przyzwyczajenia.
Dawniej lubowałam się w drogich butach i zazwyczaj były one o wiele wyższe.
– Wow, Catherine. Muszę przyznać, że nieźle wpasowałaś się w
klimat. Wybierasz się na Halloween? – mruknął Carson.
– Wiem, że zazdrościsz mi tego wejścia do ekskluzywnego
burdelu, ale pomyślę o tobie następnym razem – powiedziałam i wykrzywiłam usta
w sztucznym uśmiechu.
– Bardzo śmieszne. Mogę się zgodzić, jeśli będziesz mi towarzyszyć
w tej wykrawanej bieliźnie, którą masz na sobie – oznajmił z chytrym uśmieszkiem.
– Możesz tylko
pomarzyć, Carson – szepnęłam wprost do jego ucha i się uśmiechnęłam.
– Ach, kiedy byłaś zajęta strojeniem się, Billy do mnie
dzwonił. Odnalazł nagranie z tamtego dnia. Jakiś srebrny samochód,
prawdopodobnie stare volvo, kręciło się podejrzanie w pobliżu garażów. To
wszystko, co do tej pory znalazł.
– To już jakiś trop. Niech sprawdzi, czy jest szansa na
odpisanie numerów z tablicy rejestracyjnej.
– W porządku. Zaraz mu wszystko przekażę. Powodzenia,
Catherine. I mam nadzieję, że do zobaczenia.
– Nie dziękuję – odpowiedziałam krótko i pożegnałam się z
Carsonem, który chwilę później odjechał.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz